As a researcher and performer I love the fact that I can’t take a walk through the streets of my native island Curaçao without hearing and feeling the deep vibrations of a base. The hypnotizing, spooky sounds of the barí (drums) and chapi (metal percussion instrument) floating on the night wind elicit memories of long nights of musical rapture. On the Caribbean island music and night are one. However, not everyone shares my fascination.
The last month and a half ‘Curaçaoan social media’ have been turned upside down by two signature petitions regarding music at night. The first petition was aimed at an annual Christmas eve party on the island. Some residents of Brakkeput Abou –a neighborhood known for its affluent, often European Dutch residents- complained about noise disturbance originating from two nearby party sites and started an initiative to prevent the all night long party to recur in the same manner the following year.
This first petition led to a counter-initiative to ‘stop the complaining about noise disturbance. The counter-petition went viral within the community. Music is part of Curaçaoan culture, the initiator argued. She is supported by thousands of Curaçaoans who signed her counter-petition. Two messages were clear from her supporters: music is just part of ‘our culture’ and the Dutch are not allowed to change this.
Although the group that started the first initiative portray their complaint as a reasonable protest against a violation of their private space, the overwhelming reaction from society shows that there is more at play here. Many locals interpret the issue in a framework of historic and ongoing Dutch repression and Dutch sense of superiority, phenomena that they also link to the unbalanced relations within the Kingdom.
It’s no surprise that criticism of music in particular triggers such a reaction on the island. Afro-Curaçaoan music (tambú) was shunned in the past by the ex-colonizers, the state and the church. Tambú has had to deal with a negative image, namely that people who play and dance the tambú were ‘not decent’. However, in the last decennia, there has been a turn towards revalorization of Afro-Curaçaoan culture and of music in particular. Curaçaoans are resisting any repression of ‘their music and culture’.
The two petitions thus uncover tense underlying relations in Curaçaoan society. Divisions based on skin color and wealth that stem from a colonial past have perpetuated themselves in current Curaçaoan society due to the influx of new, wealthy European Dutch migrants. The efforts of the inhabitants of the Brakkeput neighborhood to put a stop to ‘noise disturbance’ calls forth the image of a parallel elite community within a broader Curaçaoan community that lacks connection with the sensibilities regarding the colonial past and the repression of Afro-Curaçaoan music.
Simultaneously, the viral dissemination of the counter-action shows that the revalorization of (Afro-)Curaçaoan culture is taking hold and that Curaçaoans will raise their voices when this culture seems to be in peril. Social media offer a great platform for Curaçaoans to formulate their vision of ‘their own culture’ and to emphasize the value of their culture and music.
Nachtelijk muziek
Als onderzoeker en performer ben ik er weg van dat ik geen avond door de straten van mijn geboorte-eiland Curaçao kan lopen zonder de diepe trillingen van een willekeurige basgitaar te horen. Het hypnotiserende, spookachtige geluid van de barí (trommel) en chapi (metalen percussie instrument) van tambú muziek roepen bij mij herinneringen op aan lange nachten van muzikale vervoering. Op dit eiland zijn muziek en nacht één. Maar niet alle inwoners van het eiland kunnen mijn enthousiasme delen.
De afgelopen anderhalve maand lijken de Curaçaose sociale media te zijn ontploft door twee handtekeningenacties. De eerste actie richtte zich tegen een jaarlijks terugkerend kerstfeest dat de hele nacht voortduurt. Enkele bewoners van Brakkeput Abou -een buurt die bekend staat om zijn welgestelde, vaak Nederlandse bewoners- beklaagden zich over geluidsoverlast van twee uitgaansgelegenheden en startten een petitie om dit te stoppen.
De actie leidde tot een tegen-initiatief gericht tegen ‘geklaag over geluidsoverlast’. Dit tegen-initiatief kreeg een werkelijk virale verspreiding via sociale media. Muziek maakt deel uit van de Curaçaose cultuur, stelt de initiatiefneemster. Zij wordt bijgevallen door de duizenden Curaçaoënaars die haar petitie tekenden. Tussen de steunbetuigingen kwamen twee boodschappen heel duidelijk terug: nachtelijke muziek hoort er gewoon bij het is niet aan Nederlanders om hier paal en perk aan te stellen.
De groep achter de eerste petitie heeft het privilege om hun klacht te portretteren als een rationeel bezwaar tegen aantasting van hun leefgenot in hun privéruimte. De overweldigende tegenreactie laat zien dat er echter heel wat meer speelt. In de ogen van velen gaat dit niet over een geïsoleerd incident, maar over herhaling van de geschiedenis van Nederlandse onderdrukking en gevoel van superioriteit, die ook zichtbaar is in de ongelijke verhoudingen binnen het Koninkrijk.
Het is niet verwonderlijk dat kritiek op muziek deze reactie triggert. Afro-Curaçaose muziek (m.n. tambú) is lang onderdrukt door de Nederlandse kolonisator en de kerk. En nog steeds heeft tambú te maken met een negatief imago, namelijk dat mensen die zich hiermee bezighouden op z’n zachtst gezegd geen nette mensen zijn. In de laatste decennia is er echter een omslag zichtbaar. Er is een duidelijke herwaardering van Afro-Curaçaose cultuuruitingen en muziek in het bijzonder. En mensen staan niet meer toe dat muziek opnieuw in de verdringing komt.
De handtekeningenacties leggen dus gespannen verhoudingen in de Curaçaose samenleving bloot. Scheidslijnen op basis van huidskleur en rijkdom uit de koloniale geschiedenis hebben door de recentere komst van meer welvarende Nederlanders een vervolg gekregen. De inspanningen van de bewoners van Brakkeput om geluidsoverlast te weren roepen het beeld op van een parallelle gemeenschap die weinig voeling heeft met de Curaçaose gemeenschap, het koloniale verleden en de geschiedenis van onderdrukking van Afro-Curaçaose muziek.
Tegelijkertijd laat de ‘virale’ verspreiding van de tegenreactie zien dat de herwaardering van (Afro-)Curaçaose cultuur een feit is en dat Curaçaoënaars hun stem laten horen wanneer die ter discussie staat. Social media bieden een dankbaar platform om te formuleren wat belangrijk is in de eigen cultuur en om aan te geven dat deze er echt mag zijn.
The last month and a half ‘Curaçaoan social media’ have been turned upside down by two signature petitions regarding music at night. The first petition was aimed at an annual Christmas eve party on the island. Some residents of Brakkeput Abou –a neighborhood known for its affluent, often European Dutch residents- complained about noise disturbance originating from two nearby party sites and started an initiative to prevent the all night long party to recur in the same manner the following year.
This first petition led to a counter-initiative to ‘stop the complaining about noise disturbance. The counter-petition went viral within the community. Music is part of Curaçaoan culture, the initiator argued. She is supported by thousands of Curaçaoans who signed her counter-petition. Two messages were clear from her supporters: music is just part of ‘our culture’ and the Dutch are not allowed to change this.
Although the group that started the first initiative portray their complaint as a reasonable protest against a violation of their private space, the overwhelming reaction from society shows that there is more at play here. Many locals interpret the issue in a framework of historic and ongoing Dutch repression and Dutch sense of superiority, phenomena that they also link to the unbalanced relations within the Kingdom.
It’s no surprise that criticism of music in particular triggers such a reaction on the island. Afro-Curaçaoan music (tambú) was shunned in the past by the ex-colonizers, the state and the church. Tambú has had to deal with a negative image, namely that people who play and dance the tambú were ‘not decent’. However, in the last decennia, there has been a turn towards revalorization of Afro-Curaçaoan culture and of music in particular. Curaçaoans are resisting any repression of ‘their music and culture’.
The two petitions thus uncover tense underlying relations in Curaçaoan society. Divisions based on skin color and wealth that stem from a colonial past have perpetuated themselves in current Curaçaoan society due to the influx of new, wealthy European Dutch migrants. The efforts of the inhabitants of the Brakkeput neighborhood to put a stop to ‘noise disturbance’ calls forth the image of a parallel elite community within a broader Curaçaoan community that lacks connection with the sensibilities regarding the colonial past and the repression of Afro-Curaçaoan music.
Simultaneously, the viral dissemination of the counter-action shows that the revalorization of (Afro-)Curaçaoan culture is taking hold and that Curaçaoans will raise their voices when this culture seems to be in peril. Social media offer a great platform for Curaçaoans to formulate their vision of ‘their own culture’ and to emphasize the value of their culture and music.
Nachtelijk muziek
Als onderzoeker en performer ben ik er weg van dat ik geen avond door de straten van mijn geboorte-eiland Curaçao kan lopen zonder de diepe trillingen van een willekeurige basgitaar te horen. Het hypnotiserende, spookachtige geluid van de barí (trommel) en chapi (metalen percussie instrument) van tambú muziek roepen bij mij herinneringen op aan lange nachten van muzikale vervoering. Op dit eiland zijn muziek en nacht één. Maar niet alle inwoners van het eiland kunnen mijn enthousiasme delen.
De afgelopen anderhalve maand lijken de Curaçaose sociale media te zijn ontploft door twee handtekeningenacties. De eerste actie richtte zich tegen een jaarlijks terugkerend kerstfeest dat de hele nacht voortduurt. Enkele bewoners van Brakkeput Abou -een buurt die bekend staat om zijn welgestelde, vaak Nederlandse bewoners- beklaagden zich over geluidsoverlast van twee uitgaansgelegenheden en startten een petitie om dit te stoppen.
De actie leidde tot een tegen-initiatief gericht tegen ‘geklaag over geluidsoverlast’. Dit tegen-initiatief kreeg een werkelijk virale verspreiding via sociale media. Muziek maakt deel uit van de Curaçaose cultuur, stelt de initiatiefneemster. Zij wordt bijgevallen door de duizenden Curaçaoënaars die haar petitie tekenden. Tussen de steunbetuigingen kwamen twee boodschappen heel duidelijk terug: nachtelijke muziek hoort er gewoon bij het is niet aan Nederlanders om hier paal en perk aan te stellen.
De groep achter de eerste petitie heeft het privilege om hun klacht te portretteren als een rationeel bezwaar tegen aantasting van hun leefgenot in hun privéruimte. De overweldigende tegenreactie laat zien dat er echter heel wat meer speelt. In de ogen van velen gaat dit niet over een geïsoleerd incident, maar over herhaling van de geschiedenis van Nederlandse onderdrukking en gevoel van superioriteit, die ook zichtbaar is in de ongelijke verhoudingen binnen het Koninkrijk.
Het is niet verwonderlijk dat kritiek op muziek deze reactie triggert. Afro-Curaçaose muziek (m.n. tambú) is lang onderdrukt door de Nederlandse kolonisator en de kerk. En nog steeds heeft tambú te maken met een negatief imago, namelijk dat mensen die zich hiermee bezighouden op z’n zachtst gezegd geen nette mensen zijn. In de laatste decennia is er echter een omslag zichtbaar. Er is een duidelijke herwaardering van Afro-Curaçaose cultuuruitingen en muziek in het bijzonder. En mensen staan niet meer toe dat muziek opnieuw in de verdringing komt.
De handtekeningenacties leggen dus gespannen verhoudingen in de Curaçaose samenleving bloot. Scheidslijnen op basis van huidskleur en rijkdom uit de koloniale geschiedenis hebben door de recentere komst van meer welvarende Nederlanders een vervolg gekregen. De inspanningen van de bewoners van Brakkeput om geluidsoverlast te weren roepen het beeld op van een parallelle gemeenschap die weinig voeling heeft met de Curaçaose gemeenschap, het koloniale verleden en de geschiedenis van onderdrukking van Afro-Curaçaose muziek.
Tegelijkertijd laat de ‘virale’ verspreiding van de tegenreactie zien dat de herwaardering van (Afro-)Curaçaose cultuur een feit is en dat Curaçaoënaars hun stem laten horen wanneer die ter discussie staat. Social media bieden een dankbaar platform om te formuleren wat belangrijk is in de eigen cultuur en om aan te geven dat deze er echt mag zijn.
RSS Feed