In 2014 I stepped into the Curaçaoan nursing home ‘Bethesda’ armed with a kwarta (four-string musical instrument). A few days earlier, my kwarta teacher Win had mentioned that his uncle –the great Curaçaoan musician Macario Prudencia- was staying in that nursing home. Macai wasn’t doing well, but he would greatly appreciate a visit from other musicians.
For me, 2014 had been musically characterized by the work of Macai. No wonder I jumped at the prospect of making music with the person who had gifted Curaçaoans with songs like Raspa Bill, Bròs bròs and Den bo Bèshi. Macai’s remarkable Salsa Antiana and his legacy of ingeniously worded musical jokes have prompted generations of Curaçaoans to dance and laugh.
Macai’s songs have an infectiously humoristic quality. Still, I must admit to experiencing a sense of hesitancy when singing these songs. As a cultural researcher, I see an underlying admiration of macho behavior - also present in some of Macai’s songs- reflected in Curaçaoan popular culture. Seen from this perspective, the ‘comedic’ images of women as immoral and as untrustworthy gold-diggers provides a less than flattering view of part of Curaçaoan culture. Namely the part that involves issues of gender inequality and negative stereotyping.
Take for instance the text of one of my favorite Macai songs: Raspa Bill, in which Macai, the main character in this humorist drama finds out that his girlfriend had sex with a certain Bill. The father, apparently responsible for his grown daughter, doesn’t know about this. Meanwhile, it turns out the mother helped to hide her daughter’s transgression. Finally, Macai is no longer interested in the girl, saying, “A otro perro con ese hueso” (Throw that bone to a different dog).
“Billy ku su outo nobo (Billy with his new car)
Ami ku mi outo bieu” (Me with my old car)
E mama a kuminsá ta brua, bis’é tata yama Bill. (The mother got confused, told the father to call Bill)
E tata di: Ta ken ta Bill? Ami ta Macai mi konosé. (The father asked, who’s Bill? I only know Macai)
Chorus: “Awor ku m’a haña sa ta lat” (Now I know, it’s too late).
This type of ‘innocent jokes’ are often used by artists within Curaçaoan popular culture. While the goal of these discourses appears to be simple entertainment, they simultaneously add to the normalization of negative stereotypical male-female patterns. Men are Casanovas. Women are objectified or represented as untrustworthy and money-hungry elements who need to be (sexually) controlled. Gay people are often represented as ‘clowns’. The audience knows that the joke lies in ‘divergence’. The ones who diverge from the implied norm are met with disapproval and ridicule. In the context of heritage and thinking on the role of art it is important to look critically at this misogynistic side of Curaçaoan popular culture and allow it to become a topic of discussion.
During my visit to Macai, he spoke openly of his fame as a ‘ladies-man: “They say I broke up many families, but I also brought many together”, he joked. This makes the topic so complicated: with his music late Macario Prudencia earned a special place in Curaçaoan cultural history. Simultaneously, it is important to reflect critically on the messages of popular songs created and performed by our–often male- musical hero’s so we can finally grow towards a society where issues of stereotypical gender representation and double standards for males and females have no place. This starts with self-reflection -for example upon what we find funny and why.
Patrimonio
In 2014 liep ik het Curaçaose verpleegtehuis Bethesda binnen, gewapend met een kwarta (snaarinstrument). Mijn kwarta leraar Win had mij erop gewezen dat zijn oom -de grote Curaçaose muzikant Macario Prudencia- al een poos hier verbleef. Het ging niet al te goed met Macario, maar hij zou bezoek van muzikanten erg waarderen.
Dat jaar was voor mij muzikaal gekenmerkt door het oeuvre van Macai. Geen wonder dat ik stond te springen om muziek te maken met de persoon die het eiland liedjes zoals Bròs bròs, Den bo Bèshi en Raspa Bill heeft geschonken. Macai’s uitzonderlijke Salsa Antiana en zijn erfenis aan ingenieus verwoorde muzikale grapjes hebben generaties Curaçaoënaars aan het dansen, genieten en lachen gekregen.
Echter, hoe aanstekelijk humoristisch ze ook zijn, ik heb vaak ook een dubbel gevoel als ik deze liederen meespeel en zing. Als cultural researcher zie ik de verheerlijking van machogedrag die ook in sommige van Macai’s liedjes te bespeuren is, nog steeds terug in de Curaçaose populaire cultuur. Vanuit dit oogpunt geeft het geschetste beeld van vrouwen die ‘onzedig’, onbetrouwbaar en ‘op geld belust’ zijn ook inzicht in een weinig flatterend onderdeel van de Curaçaose cultuur: namelijk wat betreft gender ongelijkheid en stereotypering.
Neem nou de tekst van het lied Raspa Bill waarin Macai, hoofdpersoon van dit humoristische drama erachter komt dat zijn vriendin eerder seks heeft gehad met ene Bill. De vader wist van niks, terwijl de moeder wel van de relatie afwist maar het samen met haar dochter geheim had gehouden. Uiteindelijk wil Macai niks meer van het meisje weten “A otro perro con ese hueso” (Gooi dat bot maar naar een andere hond).
“Billy met zijn nieuwe auto
Ik met mijn oude auto
De moeder vergiste zich, zei tegen de vader: Roep Bill
De vader zei: Wie is Bill? Ik ken alleen Macai”
Ref: “Nu ik het weet is het te laat”
Dit soort ‘onschuldige’ grapjes worden in Curaçaose populaire cultuur veelvuldig gebruikt. Hoewel het hoofddoel simpel entertainment lijkt te zijn, normaliseren dit soort representaties versteende rolpatronen: Mannen als vrouwenversierders, vrouwen als objecten die niet te vertrouwen zijn en (seksueel) in het gareel moeten worden gehouden en homoseksuelen die vaak als clowns worden afgebeeld. Het publiek weet dat de grap in de afwijking van de norm zit. Wie afwijkt van deze ideaalbeelden wordt met afkeuring en ridicuul tegemoet getreden. In het kader van erfgoed en de rol van kunst en muziek hierin is het belangrijk om kritisch te kijken naar deze vrouwonvriendelijke kant van de Curaçaose populaire cultuur en deze bespreekbaar te maken.
Tijdens ons bezoek aan Macai sprak hij openlijk over zijn faam als ‘ladies-man’: “Ze zeggen dat ik veel gezinnen heb gebroken, maar ik heb ook veel families samengebracht”, grapte hij. Dit maakt het ook zo dubbel: Macai heeft met zijn muziek een uitzonderlijke plek verdiend in de Curaçaose culturele geschiedenis. Tegelijkertijd is het noodzakelijk om kritisch te reflecteren op de boodschappen in populaire liedjes die door onze -vaak mannelijke- helden worden vertolkt zodat we naar een samenleving toe kunnen groeien waarin dubbele maatstaven voor man en vrouw geen plek meer hebben. Dit begint dus met zelfreflectie, bijvoorbeeld op wat we grappig vinden en waarom.
For me, 2014 had been musically characterized by the work of Macai. No wonder I jumped at the prospect of making music with the person who had gifted Curaçaoans with songs like Raspa Bill, Bròs bròs and Den bo Bèshi. Macai’s remarkable Salsa Antiana and his legacy of ingeniously worded musical jokes have prompted generations of Curaçaoans to dance and laugh.
Macai’s songs have an infectiously humoristic quality. Still, I must admit to experiencing a sense of hesitancy when singing these songs. As a cultural researcher, I see an underlying admiration of macho behavior - also present in some of Macai’s songs- reflected in Curaçaoan popular culture. Seen from this perspective, the ‘comedic’ images of women as immoral and as untrustworthy gold-diggers provides a less than flattering view of part of Curaçaoan culture. Namely the part that involves issues of gender inequality and negative stereotyping.
Take for instance the text of one of my favorite Macai songs: Raspa Bill, in which Macai, the main character in this humorist drama finds out that his girlfriend had sex with a certain Bill. The father, apparently responsible for his grown daughter, doesn’t know about this. Meanwhile, it turns out the mother helped to hide her daughter’s transgression. Finally, Macai is no longer interested in the girl, saying, “A otro perro con ese hueso” (Throw that bone to a different dog).
“Billy ku su outo nobo (Billy with his new car)
Ami ku mi outo bieu” (Me with my old car)
E mama a kuminsá ta brua, bis’é tata yama Bill. (The mother got confused, told the father to call Bill)
E tata di: Ta ken ta Bill? Ami ta Macai mi konosé. (The father asked, who’s Bill? I only know Macai)
Chorus: “Awor ku m’a haña sa ta lat” (Now I know, it’s too late).
This type of ‘innocent jokes’ are often used by artists within Curaçaoan popular culture. While the goal of these discourses appears to be simple entertainment, they simultaneously add to the normalization of negative stereotypical male-female patterns. Men are Casanovas. Women are objectified or represented as untrustworthy and money-hungry elements who need to be (sexually) controlled. Gay people are often represented as ‘clowns’. The audience knows that the joke lies in ‘divergence’. The ones who diverge from the implied norm are met with disapproval and ridicule. In the context of heritage and thinking on the role of art it is important to look critically at this misogynistic side of Curaçaoan popular culture and allow it to become a topic of discussion.
During my visit to Macai, he spoke openly of his fame as a ‘ladies-man: “They say I broke up many families, but I also brought many together”, he joked. This makes the topic so complicated: with his music late Macario Prudencia earned a special place in Curaçaoan cultural history. Simultaneously, it is important to reflect critically on the messages of popular songs created and performed by our–often male- musical hero’s so we can finally grow towards a society where issues of stereotypical gender representation and double standards for males and females have no place. This starts with self-reflection -for example upon what we find funny and why.
Patrimonio
In 2014 liep ik het Curaçaose verpleegtehuis Bethesda binnen, gewapend met een kwarta (snaarinstrument). Mijn kwarta leraar Win had mij erop gewezen dat zijn oom -de grote Curaçaose muzikant Macario Prudencia- al een poos hier verbleef. Het ging niet al te goed met Macario, maar hij zou bezoek van muzikanten erg waarderen.
Dat jaar was voor mij muzikaal gekenmerkt door het oeuvre van Macai. Geen wonder dat ik stond te springen om muziek te maken met de persoon die het eiland liedjes zoals Bròs bròs, Den bo Bèshi en Raspa Bill heeft geschonken. Macai’s uitzonderlijke Salsa Antiana en zijn erfenis aan ingenieus verwoorde muzikale grapjes hebben generaties Curaçaoënaars aan het dansen, genieten en lachen gekregen.
Echter, hoe aanstekelijk humoristisch ze ook zijn, ik heb vaak ook een dubbel gevoel als ik deze liederen meespeel en zing. Als cultural researcher zie ik de verheerlijking van machogedrag die ook in sommige van Macai’s liedjes te bespeuren is, nog steeds terug in de Curaçaose populaire cultuur. Vanuit dit oogpunt geeft het geschetste beeld van vrouwen die ‘onzedig’, onbetrouwbaar en ‘op geld belust’ zijn ook inzicht in een weinig flatterend onderdeel van de Curaçaose cultuur: namelijk wat betreft gender ongelijkheid en stereotypering.
Neem nou de tekst van het lied Raspa Bill waarin Macai, hoofdpersoon van dit humoristische drama erachter komt dat zijn vriendin eerder seks heeft gehad met ene Bill. De vader wist van niks, terwijl de moeder wel van de relatie afwist maar het samen met haar dochter geheim had gehouden. Uiteindelijk wil Macai niks meer van het meisje weten “A otro perro con ese hueso” (Gooi dat bot maar naar een andere hond).
“Billy met zijn nieuwe auto
Ik met mijn oude auto
De moeder vergiste zich, zei tegen de vader: Roep Bill
De vader zei: Wie is Bill? Ik ken alleen Macai”
Ref: “Nu ik het weet is het te laat”
Dit soort ‘onschuldige’ grapjes worden in Curaçaose populaire cultuur veelvuldig gebruikt. Hoewel het hoofddoel simpel entertainment lijkt te zijn, normaliseren dit soort representaties versteende rolpatronen: Mannen als vrouwenversierders, vrouwen als objecten die niet te vertrouwen zijn en (seksueel) in het gareel moeten worden gehouden en homoseksuelen die vaak als clowns worden afgebeeld. Het publiek weet dat de grap in de afwijking van de norm zit. Wie afwijkt van deze ideaalbeelden wordt met afkeuring en ridicuul tegemoet getreden. In het kader van erfgoed en de rol van kunst en muziek hierin is het belangrijk om kritisch te kijken naar deze vrouwonvriendelijke kant van de Curaçaose populaire cultuur en deze bespreekbaar te maken.
Tijdens ons bezoek aan Macai sprak hij openlijk over zijn faam als ‘ladies-man’: “Ze zeggen dat ik veel gezinnen heb gebroken, maar ik heb ook veel families samengebracht”, grapte hij. Dit maakt het ook zo dubbel: Macai heeft met zijn muziek een uitzonderlijke plek verdiend in de Curaçaose culturele geschiedenis. Tegelijkertijd is het noodzakelijk om kritisch te reflecteren op de boodschappen in populaire liedjes die door onze -vaak mannelijke- helden worden vertolkt zodat we naar een samenleving toe kunnen groeien waarin dubbele maatstaven voor man en vrouw geen plek meer hebben. Dit begint dus met zelfreflectie, bijvoorbeeld op wat we grappig vinden en waarom.
RSS Feed