Ik had zin in de conferentie en geloofde in de noodzaak om met een groep mensen met verschillende ervaringen en meningen te spreken over raciale ongelijkheid in het koninkrijk en daarbuiten. En ik was nerveus. Discussies over kleurverschillen en de betekenissen die deze hebben voor verschillende mensen kunnen, in mijn ervaring, gemakkelijk uitlopen op een politiek en persoonlijk gevecht, of een herbevestiging zijn van de betekenis en hiërarchische ordening van verschillen die de meeste van ons juist met veel passie proberen te doorbreken.
Mijn verhaal ging over Hope, een leerling op mijn onderzoeksschool van wie ik leerde over verschillen die het verschil kunnen maken en aan kunnen zetten tot handelen.
Het eerste verschil dat we allemaal leren is het verschil tussen onszelf en de ander/buitenwereld. Volgens Winnicot leren kinderen voor ze een half jaar zijn dat ze niet één zijn met hun moeder maar dat ze een eigen ‘ik’ zijn. Dat ik, leert de wereld buiten zichzelf kennen via transitional objects. Deze objecten zijn niet helemaal eigen en niet helemaal anders maar verbinden het onherkenbare en het kenbare, dat wat eigen is, en wat anders is. De eerste objecten die hiertoe dienen zijn zacht en herinneren aan de moeder. Later kunnen allerlei verschillende objecten deze rol vervullen.
De negenjarige Hope leeft in een wereld vol verschillen die via transitionele objecten ontdekt worden en betekenis krijgen. Zij ontdekt de wereld door te spelen met krabben op het strand, honden op straat en kinderen op het voetbalveld. Maar ook een pratende spons (bob) en een dansende sneeuwpop (Olaf), herkenbaar en toch vreemd, verschaffen toegang tot een nieuwe wereld.
En ook ik kan gezien worden als transitional object. Ik ben herkenbaar als juffrouw en ook niet helemaal eigen. Ik geef les, maar zit ook veel bij de kinderen en speel met hen. Ik stel allerlei vragen en vertel verhalen over plekken ver weg. En mijn huid en haar hebben een andere kleur.
Dit laatste verschil wordt nooit benoemd. Dit betekend niet per se dat Hope dit verschil niet waarneemt. Het is bekend dat kinderen kleurverschillen zien en dat ze deze ook essentialistische betekenissen kunnen geven. En toen Hope onderdeel werd van een talige wereld werd ook de op huidskleur geordende wereld beschikbaar voor haar. Maar dit kleurverschil lijkt geen rol te spelen in onze interactie.
Ik vraag Hope en haar klasgenoten via een foto-elicitatie om hun wereld te verbaliseren en herkenbaar te maken in termen van de academie. Ik benadruk en ondervraag haar over specifieke verschillen om die vervolgens te kunnen bespreken met mijn academische familie. Nu worden kleurverschillen benoemd en ook verbonden aan essenties. Maar waren ze al belangrijk? En blijven ze belangrijk?
De academische wereld en haar transitionele objecten construeert een specifieke, raciale werkelijkheid. Deze kunnen we onbedoeld overdragen op kinderen. Maar net als ik voor Hope een transitioneel object kan zijn, kan zij dat ook voor mij zijn. Ik kan leren van haar verschillen en betekenissen en toegang krijgen tot een andere magische werkelijkheid.
Tijdens de conferentie waren er meer dan alleen academische sprekers. Ik geloof dat dit ervoor heeft gezorgd dat er, meer dan ik gewend ben, respect was voor uiteenlopende ideeën en meningsverschillen. Verschillende werelden ontmoette elkaar en sommige van ons waren er klaar voor om de ander als transitioneel object te accepteren, waarderen en respecteren. Dat geeft mij hoop.
Mijn verhaal ging over Hope, een leerling op mijn onderzoeksschool van wie ik leerde over verschillen die het verschil kunnen maken en aan kunnen zetten tot handelen.
Het eerste verschil dat we allemaal leren is het verschil tussen onszelf en de ander/buitenwereld. Volgens Winnicot leren kinderen voor ze een half jaar zijn dat ze niet één zijn met hun moeder maar dat ze een eigen ‘ik’ zijn. Dat ik, leert de wereld buiten zichzelf kennen via transitional objects. Deze objecten zijn niet helemaal eigen en niet helemaal anders maar verbinden het onherkenbare en het kenbare, dat wat eigen is, en wat anders is. De eerste objecten die hiertoe dienen zijn zacht en herinneren aan de moeder. Later kunnen allerlei verschillende objecten deze rol vervullen.
De negenjarige Hope leeft in een wereld vol verschillen die via transitionele objecten ontdekt worden en betekenis krijgen. Zij ontdekt de wereld door te spelen met krabben op het strand, honden op straat en kinderen op het voetbalveld. Maar ook een pratende spons (bob) en een dansende sneeuwpop (Olaf), herkenbaar en toch vreemd, verschaffen toegang tot een nieuwe wereld.
En ook ik kan gezien worden als transitional object. Ik ben herkenbaar als juffrouw en ook niet helemaal eigen. Ik geef les, maar zit ook veel bij de kinderen en speel met hen. Ik stel allerlei vragen en vertel verhalen over plekken ver weg. En mijn huid en haar hebben een andere kleur.
Dit laatste verschil wordt nooit benoemd. Dit betekend niet per se dat Hope dit verschil niet waarneemt. Het is bekend dat kinderen kleurverschillen zien en dat ze deze ook essentialistische betekenissen kunnen geven. En toen Hope onderdeel werd van een talige wereld werd ook de op huidskleur geordende wereld beschikbaar voor haar. Maar dit kleurverschil lijkt geen rol te spelen in onze interactie.
Ik vraag Hope en haar klasgenoten via een foto-elicitatie om hun wereld te verbaliseren en herkenbaar te maken in termen van de academie. Ik benadruk en ondervraag haar over specifieke verschillen om die vervolgens te kunnen bespreken met mijn academische familie. Nu worden kleurverschillen benoemd en ook verbonden aan essenties. Maar waren ze al belangrijk? En blijven ze belangrijk?
De academische wereld en haar transitionele objecten construeert een specifieke, raciale werkelijkheid. Deze kunnen we onbedoeld overdragen op kinderen. Maar net als ik voor Hope een transitioneel object kan zijn, kan zij dat ook voor mij zijn. Ik kan leren van haar verschillen en betekenissen en toegang krijgen tot een andere magische werkelijkheid.
Tijdens de conferentie waren er meer dan alleen academische sprekers. Ik geloof dat dit ervoor heeft gezorgd dat er, meer dan ik gewend ben, respect was voor uiteenlopende ideeën en meningsverschillen. Verschillende werelden ontmoette elkaar en sommige van ons waren er klaar voor om de ander als transitioneel object te accepteren, waarderen en respecteren. Dat geeft mij hoop.
RSS Feed