‘Work, work, work, work, work…’ Daisy en Dane zingen het zachtjes maar duidelijk verstaanbaar: ‘You see me I be work, work, work, work, work’. De docent reageert geïrriteerd: ‘You don’t know what is work!’ Maar de leerlingen zijn het daar niet mee eens: ‘Yes teacher, we know!’ De docent vraagt daarom: ‘how old this song is?’ Een levendige discussie ontspint zich: twee weken? Drie? Misschien twee en een half teacher! Met fonkelende ogen antwoord de docent: ‘I just wanted to make a point that you do know this. But the work I give you, you can never remember!’ Zoals wel vaker wanneer hij op metaniveau over de leerlingen spreekt kijkt hij mij veelzeggend aan. Ik glimlach.
Later, als de docent weg is, staan de twee voor het krijtbord en zingen wederom: ‘work,work, work, work, work.’ Nu zingen ze niet alleen het liedje van Rihanna maar dansen ze ook zoals zij dat kan. Hun bewegingen wijzen mij op een belangrijke wijziging in de woorden die ze zingen. Ze zingen ‘twerk, twerk, twerk, twerk, twerk’ en hun bekken beweegt ritmisch van voor naar achter. Andere leerlingen dansen mee: jongens en meisjes, grote bil of kleine bil, iedereen twerkt.
Een levendige discussie over vrouwelijke lichamen, sexy dansen en toe-eigening ontspon zich nadat Miley Cyrus live op het podium twerkte tijdens de MTV awards in 2013. Ineens was twerken een ‘trending topic’. Een enkeling was trots dat ‘haar’ dans ineens geaccepteerd werd, terwijl anderen het gevoel hadden dat hun cultuur hen werd ontnomen en dat haar originele betekenis werd vervaagd. Lucille Toth legt uit dat twerken Afrikaans invloeden kent, maar als dansvorm, ontstaan in de New Orleans projects, vooral begrepen moet worden als ‘urban terrorism that forces people to witness the ways in which woman reclaim public spaces through the motion of their bodies’ (2017: 293). Daarnaast bevraagt twerking westerse schoonheidsidealen en de relatie tussen sterke, slanke lichamen en kapitalistische /imperialistische uitbuiting.
Hebben we iets aan Toth haar analyse in de klas op Sint Maarten? Op het eerste gezicht lijken Daisy en Dane hun favoriete muziek en dans van de televisie te imiteren. Maar waarom kiezen ze om daar en dan te twerken? Als we populaire cultuur begrijpen in de termen van Stuart Hall is het twerken een vorm van verzet tegen de heersende macht: de docent. Hij dwingt de leerlingen wiskunde te doen, iets waaraan ze weinig plezier beleven. Ook zullen veel van hen weinig hebben aan het kunnen berekenen en benoemen van verschillende hoeken. Dus in plaats van werken, kiezen de leerlingen voor twerken. Of misschien is het twerken wel het echt werk. Want hiermee dwingen ze mij, en degene die het curriculum maken, om na te denken over de lessen die gedoceerd worden en de manieren waarop dit gebeurd. Is onderwijs een fabriek die passieve arbeiders produceert? Of kan onderwijs bijdragen aan het ontwikkelen van die kritische en creatieve volwassenen die Sint Maarten en de wereld zo hard nodig hebben.
Later, als de docent weg is, staan de twee voor het krijtbord en zingen wederom: ‘work,work, work, work, work.’ Nu zingen ze niet alleen het liedje van Rihanna maar dansen ze ook zoals zij dat kan. Hun bewegingen wijzen mij op een belangrijke wijziging in de woorden die ze zingen. Ze zingen ‘twerk, twerk, twerk, twerk, twerk’ en hun bekken beweegt ritmisch van voor naar achter. Andere leerlingen dansen mee: jongens en meisjes, grote bil of kleine bil, iedereen twerkt.
Een levendige discussie over vrouwelijke lichamen, sexy dansen en toe-eigening ontspon zich nadat Miley Cyrus live op het podium twerkte tijdens de MTV awards in 2013. Ineens was twerken een ‘trending topic’. Een enkeling was trots dat ‘haar’ dans ineens geaccepteerd werd, terwijl anderen het gevoel hadden dat hun cultuur hen werd ontnomen en dat haar originele betekenis werd vervaagd. Lucille Toth legt uit dat twerken Afrikaans invloeden kent, maar als dansvorm, ontstaan in de New Orleans projects, vooral begrepen moet worden als ‘urban terrorism that forces people to witness the ways in which woman reclaim public spaces through the motion of their bodies’ (2017: 293). Daarnaast bevraagt twerking westerse schoonheidsidealen en de relatie tussen sterke, slanke lichamen en kapitalistische /imperialistische uitbuiting.
Hebben we iets aan Toth haar analyse in de klas op Sint Maarten? Op het eerste gezicht lijken Daisy en Dane hun favoriete muziek en dans van de televisie te imiteren. Maar waarom kiezen ze om daar en dan te twerken? Als we populaire cultuur begrijpen in de termen van Stuart Hall is het twerken een vorm van verzet tegen de heersende macht: de docent. Hij dwingt de leerlingen wiskunde te doen, iets waaraan ze weinig plezier beleven. Ook zullen veel van hen weinig hebben aan het kunnen berekenen en benoemen van verschillende hoeken. Dus in plaats van werken, kiezen de leerlingen voor twerken. Of misschien is het twerken wel het echt werk. Want hiermee dwingen ze mij, en degene die het curriculum maken, om na te denken over de lessen die gedoceerd worden en de manieren waarop dit gebeurd. Is onderwijs een fabriek die passieve arbeiders produceert? Of kan onderwijs bijdragen aan het ontwikkelen van die kritische en creatieve volwassenen die Sint Maarten en de wereld zo hard nodig hebben.
Do the twerk
‘Work, work, work, work, work…’ Daisy and Dane sing it softly, but unmistakably. ‘You see me I be work, work, work, work, work’. Their teacher responds irritated: ‘You don’t know what is work!’ The pupils do not agree: ‘Yes teacher, we know!’ The teacher questions them: ‘how old this song is?’ he asks. A lively discussion erupts amongst the pupils: ‘two weeks? No, three weeks. Maybe two and a half teacher!’ With a twinkle in his eyes the teacher says: ‘I just wanted to make a point that you do know this. But the work I give you, you can never remember!’ He looks at me, as he often does when he speaks on a meta-level about the lack of work-ethic of his pupils. I smile.
Later, when the teacher has left the room, the two are standing in front of the chalkboard and sing again: ‘Work, work, work, work, work’. This time they do not only sing Rihanna’s song but also dance the way she can. With their movements they alert me to an alteration they make in the text. What they are singing is: ‘twerk, twerk, twerk, twerk, twerk’. They move their pelvis front and back rhythmically. Soon, others pupils join: boys and girls, big butts and small butts. Everybody twerks.
A lively discussion about female bodies, sexy dancing, and cultural appropriation ensued from Miley Cyrus’ performance at the MTV awards in 2013, where she twerked live on stage. Twerking was suddenly a trending topic. Some were proud of ‘their’ dance becoming mainstream, while others felt their culture had been taken from them and stripped of its original meaning. Lucille Toth proposes that twerking, rooted in African dance but as dance-form originating in the New Orleans projects, should be understood as ‘urban terrorism that forces people to witness the ways in which woman reclaim public spaces through the motion of their bodies’ (2017: 293). Also, twerking emphasizes large butts, and thereby challenges Western beauty standards and the relationship between fit, strong bodies and capitalist/imperialist exploitation.
Does Toth’s interpretation make sense in the classroom on Sint Maarten? At first glance Daisy and Dane seem to merely imitate the moves and songs they encounter on television. However, why do they choose to work/twerk then and there? In Stuart Hall’s terms, twerking is a form of popular culture that challenges the powers that be: their teacher. He forces the pupils to do maths. This is not only a subject that most pupils find no joy in, most of them also do not have any use for being able to measure and name angles. So instead of doing work, they twerk. Or maybe the twerking is the real work. Because with their dance, they ask me, and those in charge of the curriculum, to review the lessons pupils are taught and the ways in which this is done. Is education a factory in which passive laborers are produced? Or can education help youngsters become the critical and creative citizens that Sint Maarten and the world need so badly.
Toth, L. (2017) Praising twerk: Why aren’t we all shaking our butt? French Cultural Studies 28(3): 291-302.
Later, when the teacher has left the room, the two are standing in front of the chalkboard and sing again: ‘Work, work, work, work, work’. This time they do not only sing Rihanna’s song but also dance the way she can. With their movements they alert me to an alteration they make in the text. What they are singing is: ‘twerk, twerk, twerk, twerk, twerk’. They move their pelvis front and back rhythmically. Soon, others pupils join: boys and girls, big butts and small butts. Everybody twerks.
A lively discussion about female bodies, sexy dancing, and cultural appropriation ensued from Miley Cyrus’ performance at the MTV awards in 2013, where she twerked live on stage. Twerking was suddenly a trending topic. Some were proud of ‘their’ dance becoming mainstream, while others felt their culture had been taken from them and stripped of its original meaning. Lucille Toth proposes that twerking, rooted in African dance but as dance-form originating in the New Orleans projects, should be understood as ‘urban terrorism that forces people to witness the ways in which woman reclaim public spaces through the motion of their bodies’ (2017: 293). Also, twerking emphasizes large butts, and thereby challenges Western beauty standards and the relationship between fit, strong bodies and capitalist/imperialist exploitation.
Does Toth’s interpretation make sense in the classroom on Sint Maarten? At first glance Daisy and Dane seem to merely imitate the moves and songs they encounter on television. However, why do they choose to work/twerk then and there? In Stuart Hall’s terms, twerking is a form of popular culture that challenges the powers that be: their teacher. He forces the pupils to do maths. This is not only a subject that most pupils find no joy in, most of them also do not have any use for being able to measure and name angles. So instead of doing work, they twerk. Or maybe the twerking is the real work. Because with their dance, they ask me, and those in charge of the curriculum, to review the lessons pupils are taught and the ways in which this is done. Is education a factory in which passive laborers are produced? Or can education help youngsters become the critical and creative citizens that Sint Maarten and the world need so badly.
Toth, L. (2017) Praising twerk: Why aren’t we all shaking our butt? French Cultural Studies 28(3): 291-302.
RSS Feed