In een artikel uit 2011 beschrijft Diane Hoffman de vertogen en praktijken van hulp aan het kwetsbare Haitiaanse kind na de aardbeving die plaatsvond in 2010: “The vulnerable child is a figuration upon which a particular kind of moralizing national and global agenda for development is written” (2011: 163). De figuur van het kwetsbare kind wordt volgens Hoffman ingezet om specifieke morele werelden te (re)produceren. Ze waarschuwt dat dit vaak geen recht doet aan lokale realiteiten van leren en kind-zijn, en een universele norm hierover veronderstelt. Vervolgens wijst ze erop dat deze vertogen en praktijken impliciet bijdragen aan een idee van jonge staten als Haïti als ‘kinderen’: “This Haiti is the adopted child who is brought home; its differences and pathologies erased, its otherness domesticated, in the service of the security and political economy of dominant nations” (ibid.).
Met de feestdagen voor de deur zie ik op menig Facebookpagina prachtige initiatieven om cadeaus te sturen naar de kinderen van een ander jong land: Sint Maarten. Ik zie inzamelingen van schoolmeubilair, schoolboeken, tassen en speelgoed. Een bevlogen jonge psychologe werkt aan een programma om kinderen op Sint Maarten te ondersteunen bij de verwerking van de passage van Irma en het wegvagen van de werelden zoals zij die kenden.
Hoe verhoudt dit alles zich tot de inzichten van Hoffman? Kunnen we de kinderen op het verwoeste eiland helpen zonder er een opvoedingsexercitie van te maken? Hoe (re)creëert onze poging te helpen een ongelijke relatie tussen het zogenaamd gul gevende ‘moeder(land)’ en het ontvangende ‘adoptiekind’? Moeten we daarom afzien van de gift omdat we weten dat we daarmee ongelijkheid en afhankelijkheid creëren, verschillen wegpoetsen en mensen onderdrukken? Moeten we kinderen dan aan hun lot overlaten?
Deze week werd ik ook opgeschrikt door ander nieuws uit het Koninkrijk. Op Aruba stierven twee jonge broertjes, hoogstwaarschijnlijk door mishandeling binnen het gezin. Het werd duidelijk dat diegenen die op het eiland belast zijn met het beschermen van kinderen zich onmachtig voelen; ze hebben niet de juiste middelen en ervaren tegenwerking. Net als hulpverleners, professioneel en amateur, overal in het Koninkrijk willen ze wel, maar weten niet hoe.
Hoe neem je verantwoordelijkheid voor de ander, die ander die ik zelf ook ben?
Mary en haar buurvrouw helpen mij een poging te doen deze vraag te beantwoorden. Ik zie Mary, de moeder van Tyrese en Jolene in de uitzending van Zembla over rampspoed in het Koninkrijk. Mary is al haar bezittingen kwijtgeraakt. Ze veegt stukken hout, metaal en stof bij elkaar en schept alles in een zak. Als haar buurvrouw haar een flesje water aanreikt, drinkt ze dorstig. Weer terug in haar stoel voor haar eigen half verwoeste huis vertelt de buurvrouw over Mary: ‘She is my neigbor, she has no food, she needs help.’ Even later zegt Mary op eenzelfde eenvoudige wijze: ‘I love my neighbor, she helps me, she gave me food. I love her.’ Het helpen waar deze buurvrouwen over spreken lijkt in de praktijk vooral op delen. En deze vrouwen delen zowel hun water, hun verantwoordelijkheid en hun kwetsbaarheid.
Met de feestdagen voor de deur zie ik op menig Facebookpagina prachtige initiatieven om cadeaus te sturen naar de kinderen van een ander jong land: Sint Maarten. Ik zie inzamelingen van schoolmeubilair, schoolboeken, tassen en speelgoed. Een bevlogen jonge psychologe werkt aan een programma om kinderen op Sint Maarten te ondersteunen bij de verwerking van de passage van Irma en het wegvagen van de werelden zoals zij die kenden.
Hoe verhoudt dit alles zich tot de inzichten van Hoffman? Kunnen we de kinderen op het verwoeste eiland helpen zonder er een opvoedingsexercitie van te maken? Hoe (re)creëert onze poging te helpen een ongelijke relatie tussen het zogenaamd gul gevende ‘moeder(land)’ en het ontvangende ‘adoptiekind’? Moeten we daarom afzien van de gift omdat we weten dat we daarmee ongelijkheid en afhankelijkheid creëren, verschillen wegpoetsen en mensen onderdrukken? Moeten we kinderen dan aan hun lot overlaten?
Deze week werd ik ook opgeschrikt door ander nieuws uit het Koninkrijk. Op Aruba stierven twee jonge broertjes, hoogstwaarschijnlijk door mishandeling binnen het gezin. Het werd duidelijk dat diegenen die op het eiland belast zijn met het beschermen van kinderen zich onmachtig voelen; ze hebben niet de juiste middelen en ervaren tegenwerking. Net als hulpverleners, professioneel en amateur, overal in het Koninkrijk willen ze wel, maar weten niet hoe.
Hoe neem je verantwoordelijkheid voor de ander, die ander die ik zelf ook ben?
Mary en haar buurvrouw helpen mij een poging te doen deze vraag te beantwoorden. Ik zie Mary, de moeder van Tyrese en Jolene in de uitzending van Zembla over rampspoed in het Koninkrijk. Mary is al haar bezittingen kwijtgeraakt. Ze veegt stukken hout, metaal en stof bij elkaar en schept alles in een zak. Als haar buurvrouw haar een flesje water aanreikt, drinkt ze dorstig. Weer terug in haar stoel voor haar eigen half verwoeste huis vertelt de buurvrouw over Mary: ‘She is my neigbor, she has no food, she needs help.’ Even later zegt Mary op eenzelfde eenvoudige wijze: ‘I love my neighbor, she helps me, she gave me food. I love her.’ Het helpen waar deze buurvrouwen over spreken lijkt in de praktijk vooral op delen. En deze vrouwen delen zowel hun water, hun verantwoordelijkheid en hun kwetsbaarheid.
But how?
In an article from 2011 Diane Hoffman describes the discourses and practices of aid that she observed after the 2010 earthquake in Haiti: “The vulnerable child is a figuration upon which a particular kind of moralizing national and global agenda for development is written” (2011: 163). According to Hoffman the figure of the vulnerable child is employed to (re)produce specific moral worlds. She warns us that this often does not acknowledge local realities of learning and being a child, and presupposes universal norms around these topics. She then continues to point out that these discourses and practices may also implicitly produce notions of young states such as Haiti as ‘childlike’. “This Haiti is the adopted child who is brought home; its differences and pathologies erased, its otherness domesticated, in the service of the security and political economy of dominant nations” (ibid.).
With holidays just around the corner I increasingly encounter wonderful initiatives to send presents to the children of another young country: Sint Maarten. I have seen collections of school furniture, schoolbooks, bags and toys. An inspired young psychologist is working on a program that will help the children on the island to deal with Irma’s passage and the destruction of the worlds that they knew.
How does this relate to Hoffman’s insights? Can we indeed help the children of Sint Maarten without turning our aid into a disciplinary action? And in what ways does our attempt to help reproduce unequal relationships between what is the imagined as the generously giving ‘mother(land)’ and the receiving ‘adoptive child’? Should we refrain from the gift, as it always creates inequality and dependence, aims to brush away differences and oppresses people? Should we thus leave children to fend for themselves?
I was also deeply disturbed by other news from the Kingdom this week. On Aruba two little boys died, most probably because of abuse within their family. It became clear that those who are charged with protecting the children on the island feel utterly powerless: they do not have the means or the freedom to do what they believe to be necessary. Alike those social workers and aid givers elsewhere in the Kingdom, both professional and amateur, they want to help but they do not know how.
How do you take responsibility for an other, an other that I also am?
Mary and her neighbor help me with an attempt to answer this question. I see Mary, the mother of Tyrese and Jolene, through the Zembla documentary ‘disaster in the Kingdom’, broadcasted on Dutch television. Mary has lost all her possessions. She is brushing aside pieces of wood, metal and dust and scoops everything into a bag. When her neighbor hands her a bottle of water, she drinks eagerly. Back in her chair in front of her own semi destroyed home, the neighbor tells about Mary: ‘She is my neighbor, she has no food, she needs help.’ In a similarly simple manner Mary tells us: ‘I love my neighbor, she helps me, she gave me food. I love her.’ The ‘helping’ these neighbors speak of, in practice resembles sharing. And these women share their water, their responsibility and their vulnerability.
With holidays just around the corner I increasingly encounter wonderful initiatives to send presents to the children of another young country: Sint Maarten. I have seen collections of school furniture, schoolbooks, bags and toys. An inspired young psychologist is working on a program that will help the children on the island to deal with Irma’s passage and the destruction of the worlds that they knew.
How does this relate to Hoffman’s insights? Can we indeed help the children of Sint Maarten without turning our aid into a disciplinary action? And in what ways does our attempt to help reproduce unequal relationships between what is the imagined as the generously giving ‘mother(land)’ and the receiving ‘adoptive child’? Should we refrain from the gift, as it always creates inequality and dependence, aims to brush away differences and oppresses people? Should we thus leave children to fend for themselves?
I was also deeply disturbed by other news from the Kingdom this week. On Aruba two little boys died, most probably because of abuse within their family. It became clear that those who are charged with protecting the children on the island feel utterly powerless: they do not have the means or the freedom to do what they believe to be necessary. Alike those social workers and aid givers elsewhere in the Kingdom, both professional and amateur, they want to help but they do not know how.
How do you take responsibility for an other, an other that I also am?
Mary and her neighbor help me with an attempt to answer this question. I see Mary, the mother of Tyrese and Jolene, through the Zembla documentary ‘disaster in the Kingdom’, broadcasted on Dutch television. Mary has lost all her possessions. She is brushing aside pieces of wood, metal and dust and scoops everything into a bag. When her neighbor hands her a bottle of water, she drinks eagerly. Back in her chair in front of her own semi destroyed home, the neighbor tells about Mary: ‘She is my neighbor, she has no food, she needs help.’ In a similarly simple manner Mary tells us: ‘I love my neighbor, she helps me, she gave me food. I love her.’ The ‘helping’ these neighbors speak of, in practice resembles sharing. And these women share their water, their responsibility and their vulnerability.
RSS Feed