Aan de muur van een groep 8 die ik in januari bezocht hingen tekeningen van leerlingen met daarbij een zelfgeschreven tekst. De titel boven elk kunstwerk was ‘mijn goede voornemen’ en op velen stonden dingen als ‘beter naar de juf luisteren’, ‘minder snel boos worden’ of ‘mijn huiswerk beter doen’. Bij één meisje stond ‘een beetje beter naar de juf luisteren. Op een ander vel staat: ‘Mijn voornemens voor het nieuwe jaar zijn: 1. Beter naar de juf luisteren. 2. Afvallen. 3. Meer snoepjes eten.’
Ik moet denken aan een passage in het indrukwekkende boek Swing Time van Zadie Smith. De ik-figuur beschrijft hoe haar beste vriendin Tracey verhalen vertelde over haar vader Louis. Deze verhalen kwamen haar altijd tegenstrijdig voor. ‘Het was iets, denk ik, wat ik zowel volstrekt waar als overduidelijk onwaar achtte. Misschien zijn alleen kinderen in staat zulke tegenstrijdigheden in zich te verenigen.’
Afvallen en meer snoepjes eten. Dit meisje op Sint Maarten had in mijn ogen in haar Nieuwjaarsresolutie ook twee tegenstrijdigheden met elkaar verbonden. In bovenstaande quote vraag Smith zich via de ik-figuur af of alleen kinderen op deze manier inconsequent, onlogisch en tegenstrijdig kunnen zijn.
Leven op Sint Maarten leert mij dat ook volwassenen geoefend kunnen zijn in het verbinden en accepteren van tegenstrijdigheden. Het meest geoefend in deze kunst is mijn goede vriend Alan. Regelmatig ga ik met hem mee op zijn catamaran waar hij dagelijks grote groepen toeristen van de cruiseschepen het hoofd op hol brengt. ‘I love to dance with them, make them feel good, that’s me. You know, that’s me!’ vertelt hij mij. En hij is inderdaad een geboren entertainer. Maar met eenzelfde intensiteit vertelt hij mij over de (gewapende) strijd die hij en de zijnen (black people, yes!) zouden moeten leveren tegen alle overheersers (indeed, white people!). Die Nederlanders hier die geen moer om hen geven en de Amerikanen die zonder problemen alle grote bedrijven runnen en het geld wegsluizen.
Ons gesprek bij één van zijn favoriete barretjes raakt oververhit wanneer ik Alan probeer uit te leggen dat het mij nogal tegenstrijdig voorkomt. Maar waar er bij mij kortsluiting ontstaat omdat het ‘gewoon echt niet klopt’ moet Alan hard lachen. Hij is als Tracey: het feit dat hij elke dag met liefde met deze mensen werkt en zich tegelijkertijd tegen hen wil verzetten, levert geen conflict op in zijn hoofd.
Om de chaos die leven heet kloppend te maken, te organiseren en te ordenen, moet ik hard werken. Opgroeien en volwassen worden lijken gelijk te staan aan het verleren van spelen en het introduceren van dit werk. Maar niet voor Alan. Hij doet hetzelfde als het meisje in groep 8 en Tracey’s vriendin. En Alan is niet de enige hier op Sint Maarten: veel volwassenen om mij heen hebben de kunst van het spelen niet verleerd.
Geïnspireerd door Alan en de anonieme leerling in groep 8 heb ook ik een Nieuwjaarsresolutie. Ik neem mij voor om in 2017 tegenstrijdigheden vaker te laten bestaan als bron voor creativiteit. Om minder hard te werken aan logica en zo van mijn leven vaker kunst te maken.
Ik moet denken aan een passage in het indrukwekkende boek Swing Time van Zadie Smith. De ik-figuur beschrijft hoe haar beste vriendin Tracey verhalen vertelde over haar vader Louis. Deze verhalen kwamen haar altijd tegenstrijdig voor. ‘Het was iets, denk ik, wat ik zowel volstrekt waar als overduidelijk onwaar achtte. Misschien zijn alleen kinderen in staat zulke tegenstrijdigheden in zich te verenigen.’
Afvallen en meer snoepjes eten. Dit meisje op Sint Maarten had in mijn ogen in haar Nieuwjaarsresolutie ook twee tegenstrijdigheden met elkaar verbonden. In bovenstaande quote vraag Smith zich via de ik-figuur af of alleen kinderen op deze manier inconsequent, onlogisch en tegenstrijdig kunnen zijn.
Leven op Sint Maarten leert mij dat ook volwassenen geoefend kunnen zijn in het verbinden en accepteren van tegenstrijdigheden. Het meest geoefend in deze kunst is mijn goede vriend Alan. Regelmatig ga ik met hem mee op zijn catamaran waar hij dagelijks grote groepen toeristen van de cruiseschepen het hoofd op hol brengt. ‘I love to dance with them, make them feel good, that’s me. You know, that’s me!’ vertelt hij mij. En hij is inderdaad een geboren entertainer. Maar met eenzelfde intensiteit vertelt hij mij over de (gewapende) strijd die hij en de zijnen (black people, yes!) zouden moeten leveren tegen alle overheersers (indeed, white people!). Die Nederlanders hier die geen moer om hen geven en de Amerikanen die zonder problemen alle grote bedrijven runnen en het geld wegsluizen.
Ons gesprek bij één van zijn favoriete barretjes raakt oververhit wanneer ik Alan probeer uit te leggen dat het mij nogal tegenstrijdig voorkomt. Maar waar er bij mij kortsluiting ontstaat omdat het ‘gewoon echt niet klopt’ moet Alan hard lachen. Hij is als Tracey: het feit dat hij elke dag met liefde met deze mensen werkt en zich tegelijkertijd tegen hen wil verzetten, levert geen conflict op in zijn hoofd.
Om de chaos die leven heet kloppend te maken, te organiseren en te ordenen, moet ik hard werken. Opgroeien en volwassen worden lijken gelijk te staan aan het verleren van spelen en het introduceren van dit werk. Maar niet voor Alan. Hij doet hetzelfde als het meisje in groep 8 en Tracey’s vriendin. En Alan is niet de enige hier op Sint Maarten: veel volwassenen om mij heen hebben de kunst van het spelen niet verleerd.
Geïnspireerd door Alan en de anonieme leerling in groep 8 heb ook ik een Nieuwjaarsresolutie. Ik neem mij voor om in 2017 tegenstrijdigheden vaker te laten bestaan als bron voor creativiteit. Om minder hard te werken aan logica en zo van mijn leven vaker kunst te maken.
RSS Feed