‘In vergelijking met Mark Rutte en Thierry Baudet lijken de politici op Sint Maarten erg onschuldig’ vertelt een vriend mij via Facebook. ‘Het open racisme van grote politieke partijen is eng, ik was ontsteld.’
Mijn vriend, wonend op Sint Maarten maar tijdens de Tweede Kamer verkiezingen in maart een week in Nederland, was niet de enige die zich had verbaasd over de xenofobie onder Nederlandse politici. Om mij heen hoorde ik veel mensen vertellen dat ze bang waren voor Rutte, meer nog dan voor Wilders, want Rutte maakt racisme normaal.
Zelf was ik geschokt door Rutte’s brief aan Nederland, waarin hij stelde dat men ‘zijn’ normen zou moeten volgen (hij noemde dit ‘normaal doen’) of weg zou moeten gaan uit Nederland. Over onverdraagzaamheid zegt Rutte: ‘Ik begrijp heel goed dat mensen denken: als je ons land zo fundamenteel afwijst, heb ik liever dat je weggaat. Dat gevoel heb ik namelijk ook. Doe normaal of ga weg.’ Later voegde CDA leider Buma zich bij het koor door te beargumenteren dat kinderen weer staand het Wilhelmus zouden moeten zingen en zo weer trots konden zijn op het vaderland. Het herstel van de Nederlandse normen en waarden stond centraal in de conservatieve boodschap van deze Christelijke partij.
Uit de uitslag van de verkiezingen blijk dat een groot deel van de Nederlandse bevolking zich prima kan vinden in de uitspraken van deze conservatieve mannen. En ook de reacties op Ruttes brief laten zien dat ook als mensen het niet met hem eens zijn, zij toch vinden dat hij met zijn brief binnen de grenzen van de fatsoensnormen blijft. Volgens deze mensen zijn er veel problemen in Nederland, problemen die terug te leiden zijn naar religieuze, culturele en etnische verschillen.
Maar die verschillen zijn er op Sint Maarten ook. Er is geen maatschappij die meer culturele, etnische en religieuze diversiteit omhelst. En ook verschillen in rijkdom en macht, verschillen die in Nederland ook een rol lijken te spelen bij de verkiezingen (Wilders strijdt immers ook tegen de linkse grachtengordel elite), zijn groot op het Caribische eiland. En toch komt de etnische politiek niet echt uit de verf. Er zijn wel politici die zich in extreme woorden uitlaten over vreemdelingen, immigranten en, met name ook, de Nederlanders. En het zijn natuurlijk die laatste die daar direct op reageren. Maar dit discours wordt niet direct overgenomen door de stemgerechtigden, zoals hier in Nederland wel lijkt te gebeuren. Terwijl de Nederlanders toch goed onderwijs hebben genoten. Mijn vriend op Sint Maarten opperde dat dit komt door geld. Op Sint Maarten is geld uiteindelijk altijd belangrijker dan etnische politiek. ‘Maar waarom’, vroegen wij ons samen af.
Ik denk dat de meeste mensen op Sint Maarten zich volop bewust zijn van het feit dat politici het verschil niet gaan maken. Ze zien dat het politieke debat soms xenofobisch is, dat politici dan de nadruk leggen op migratie als bron van het probleem en dat dit goed aansluit bij een internationaal discours (van Trump, van de Brexit, van Europese xenofobie). Maar de meeste Sint Maartenaren weten ook dat politici de problemen hoogstwaarschijnlijk niet gaan oplossen. En dat er wel gegeten moet worden. En dat het geld dat dat eten kan kopen vaak van buiten komt. Van toeristen. En er zijn mensen van elders nodig om die toeristen te verzorgen en te vermaken. Pragmatische medemenselijkheid. Wellicht kan Mark iets leren van de pragmatische handelsgeest van onze Koninkrijksgenoten.
Mijn vriend, wonend op Sint Maarten maar tijdens de Tweede Kamer verkiezingen in maart een week in Nederland, was niet de enige die zich had verbaasd over de xenofobie onder Nederlandse politici. Om mij heen hoorde ik veel mensen vertellen dat ze bang waren voor Rutte, meer nog dan voor Wilders, want Rutte maakt racisme normaal.
Zelf was ik geschokt door Rutte’s brief aan Nederland, waarin hij stelde dat men ‘zijn’ normen zou moeten volgen (hij noemde dit ‘normaal doen’) of weg zou moeten gaan uit Nederland. Over onverdraagzaamheid zegt Rutte: ‘Ik begrijp heel goed dat mensen denken: als je ons land zo fundamenteel afwijst, heb ik liever dat je weggaat. Dat gevoel heb ik namelijk ook. Doe normaal of ga weg.’ Later voegde CDA leider Buma zich bij het koor door te beargumenteren dat kinderen weer staand het Wilhelmus zouden moeten zingen en zo weer trots konden zijn op het vaderland. Het herstel van de Nederlandse normen en waarden stond centraal in de conservatieve boodschap van deze Christelijke partij.
Uit de uitslag van de verkiezingen blijk dat een groot deel van de Nederlandse bevolking zich prima kan vinden in de uitspraken van deze conservatieve mannen. En ook de reacties op Ruttes brief laten zien dat ook als mensen het niet met hem eens zijn, zij toch vinden dat hij met zijn brief binnen de grenzen van de fatsoensnormen blijft. Volgens deze mensen zijn er veel problemen in Nederland, problemen die terug te leiden zijn naar religieuze, culturele en etnische verschillen.
Maar die verschillen zijn er op Sint Maarten ook. Er is geen maatschappij die meer culturele, etnische en religieuze diversiteit omhelst. En ook verschillen in rijkdom en macht, verschillen die in Nederland ook een rol lijken te spelen bij de verkiezingen (Wilders strijdt immers ook tegen de linkse grachtengordel elite), zijn groot op het Caribische eiland. En toch komt de etnische politiek niet echt uit de verf. Er zijn wel politici die zich in extreme woorden uitlaten over vreemdelingen, immigranten en, met name ook, de Nederlanders. En het zijn natuurlijk die laatste die daar direct op reageren. Maar dit discours wordt niet direct overgenomen door de stemgerechtigden, zoals hier in Nederland wel lijkt te gebeuren. Terwijl de Nederlanders toch goed onderwijs hebben genoten. Mijn vriend op Sint Maarten opperde dat dit komt door geld. Op Sint Maarten is geld uiteindelijk altijd belangrijker dan etnische politiek. ‘Maar waarom’, vroegen wij ons samen af.
Ik denk dat de meeste mensen op Sint Maarten zich volop bewust zijn van het feit dat politici het verschil niet gaan maken. Ze zien dat het politieke debat soms xenofobisch is, dat politici dan de nadruk leggen op migratie als bron van het probleem en dat dit goed aansluit bij een internationaal discours (van Trump, van de Brexit, van Europese xenofobie). Maar de meeste Sint Maartenaren weten ook dat politici de problemen hoogstwaarschijnlijk niet gaan oplossen. En dat er wel gegeten moet worden. En dat het geld dat dat eten kan kopen vaak van buiten komt. Van toeristen. En er zijn mensen van elders nodig om die toeristen te verzorgen en te vermaken. Pragmatische medemenselijkheid. Wellicht kan Mark iets leren van de pragmatische handelsgeest van onze Koninkrijksgenoten.
RSS Feed