Op 26 september, de verkiezingsdag van Sint Maarten, gaf de (interim) premier William Marlin een interview. Hij is ontevreden over het verloop van de verkiezingen: de partijen zouden, bij verordening van de minister van justitie, geen campagne meer voeren op de verkiezingsdag – en toch zag hij bij stembureaus grote groepen mensen in de kleuren van de partij. Dit, zo zei hij, kan mensen het gevoel geven op die partij te moeten stemmen omdat ze zich geïntimideerd voelen. De regels waren nu juist veranderd, zodat dit niet meer kon gebeuren. Alleen nu was er iets mis. Hij speelde zelf volgens de nieuwe regels maar anderen niet.
De verkiezingen waren nodig omdat het kabinet een jaar eerder gevallen was vanwege shipjumping: parlementariërs verlieten de fractie -gingen een ander spel spelen- waardoor de coalitiemeerderheid van het kabinet wegviel. In die tijd speelde ik ook vaak spelletjes, meestal met mijn buurjongetje van 7, Billy. Bijvoorbeeld boter-kaas-en-eieren. We tekenden kruisjes en rondjes in netjes getekende veldjes, volgens regels die wij allebei kenden. Al snel bleek echter dat Billy volgens deze regels niet kon winnen. Hij tekende een extra hokje aan het speelveld zodat hij toch drie op een rij had. Even later zei hij: ‘I can do two times now’. En hij won weer door twee kruisjes achter elkaar te tekenen.
Kwartetten kende Billy niet, dus ik legde hem de regels uit. Echter, toen ik spel na spel won, vond Billy dat ik hem de regels niet eerlijk had uitgelegd. En ik veranderde ze ook steeds. ‘You cheat! We play something else!’ Met een oud speelbord, aangevuld met afgekeurde casino munten en een dobbelsteen, maakten Billy en ik ons eigen spel. ‘So, we start here?’ voeg ik Billy. ‘Met 1 of met 2 pionnen?’ Voor elk rood vakje bedachten we een opdracht. ‘Bij nummer 7 moet je een liedje zingen’ bepaalt Billy. ‘Of kukelen als een kip.
Het geluk is met Billy. Hij gaat veel sneller dan ik en hij moet hard lachen als ik weer 1 gooi. Hij is al bijna bij het eindpunt wanneer hij op vakje 44 komt: terug naar af. Hij telt de stapjes nog een keer. Ja, hij komt echt op 44. Billy vraagt me de regels nog een keer voor te lezen. Hij moet echt terug naar start. Billy kijkt naar mij, schuift zijn pion een paar plaatsen opzij en gooit de dobbelsteen opnieuw.
Zo leerde ik, van Billy en van politici, de belangrijkste regel van samen spelen en van samen leven op Sint Maarten: iedere regel kan op elk moment vervangen worden door een andere. Sinds 10-10-10 maakt de politieke elite op Sint Maarten een eigen spel, veelal met onderdelen die ze ‘cadeau’ kregen van het koloniaal verleden. Soms levert dat frustratie en onenigheid op. Maar, net als Billy, genieten veel spelers van het spel, vooral als ze winnen. En bij verlies kunnen zowel het speelveld als de toegestane bewegingen veranderen. Marlin sprak zich uit tegen ‘vals spelen’. En toch ging hij direct met die oneerlijk spelende partij aan de slag toen hij met hen samen een meerderheid kon vormen. Want regels zijn ook maar regels en ‘schuiven’ is soms nodig om het einddoel te halen.
De verkiezingen waren nodig omdat het kabinet een jaar eerder gevallen was vanwege shipjumping: parlementariërs verlieten de fractie -gingen een ander spel spelen- waardoor de coalitiemeerderheid van het kabinet wegviel. In die tijd speelde ik ook vaak spelletjes, meestal met mijn buurjongetje van 7, Billy. Bijvoorbeeld boter-kaas-en-eieren. We tekenden kruisjes en rondjes in netjes getekende veldjes, volgens regels die wij allebei kenden. Al snel bleek echter dat Billy volgens deze regels niet kon winnen. Hij tekende een extra hokje aan het speelveld zodat hij toch drie op een rij had. Even later zei hij: ‘I can do two times now’. En hij won weer door twee kruisjes achter elkaar te tekenen.
Kwartetten kende Billy niet, dus ik legde hem de regels uit. Echter, toen ik spel na spel won, vond Billy dat ik hem de regels niet eerlijk had uitgelegd. En ik veranderde ze ook steeds. ‘You cheat! We play something else!’ Met een oud speelbord, aangevuld met afgekeurde casino munten en een dobbelsteen, maakten Billy en ik ons eigen spel. ‘So, we start here?’ voeg ik Billy. ‘Met 1 of met 2 pionnen?’ Voor elk rood vakje bedachten we een opdracht. ‘Bij nummer 7 moet je een liedje zingen’ bepaalt Billy. ‘Of kukelen als een kip.
Het geluk is met Billy. Hij gaat veel sneller dan ik en hij moet hard lachen als ik weer 1 gooi. Hij is al bijna bij het eindpunt wanneer hij op vakje 44 komt: terug naar af. Hij telt de stapjes nog een keer. Ja, hij komt echt op 44. Billy vraagt me de regels nog een keer voor te lezen. Hij moet echt terug naar start. Billy kijkt naar mij, schuift zijn pion een paar plaatsen opzij en gooit de dobbelsteen opnieuw.
Zo leerde ik, van Billy en van politici, de belangrijkste regel van samen spelen en van samen leven op Sint Maarten: iedere regel kan op elk moment vervangen worden door een andere. Sinds 10-10-10 maakt de politieke elite op Sint Maarten een eigen spel, veelal met onderdelen die ze ‘cadeau’ kregen van het koloniaal verleden. Soms levert dat frustratie en onenigheid op. Maar, net als Billy, genieten veel spelers van het spel, vooral als ze winnen. En bij verlies kunnen zowel het speelveld als de toegestane bewegingen veranderen. Marlin sprak zich uit tegen ‘vals spelen’. En toch ging hij direct met die oneerlijk spelende partij aan de slag toen hij met hen samen een meerderheid kon vormen. Want regels zijn ook maar regels en ‘schuiven’ is soms nodig om het einddoel te halen.
RSS Feed
