‘Vrede begint in de hoofden van mensen’ staat in de missie van UNESCO. Dus waar kan zij nu beter beginnen dan in het onderwijs?
De United Nations Educational Scientific and Cultural Organization (UNESCO), werd na de Tweede Wereld Oorlog (WO2) opgericht door 37 landen. Al in de jaren ‘30 had The League of Nations, de voorloper van de Verenigde Naties, een poging gedaan verdraagzaamheid te stimuleren middels onderwijs. Het drama van WO2 deed dat werk echter teniet.
En dus werd UNESCO in het leven geroepen met als doel solide nationale, legale en politieke raamwerken te creëren voor goed onderwijs. Middels deze kon zij overheden ter verantwoording roepen wanneer onderwijs ondermaats zou zijn. In 1946 werd op de eerste UNESCO conferentie een resolutie aangenomen voor de creatie van een programma voor de verbetering van tekstboeken en lesmateriaal ter ondersteuning van de ontwikkeling van internationaal begrip. Drie jaar later werd er een handboek geïntroduceerd aan de hand waarvan het schrijven en reviseren van tekstboeken kon worden verbeterd.
De huidige focus van UNESCO op erfgoed en traditie sluit goed aan bij een wereldwijde en ook gedeeltelijk Sint Maartense trend om de eigen cultuur te benoemen, af te bakenen en over te brengen binnen onderwijs. Sint Maarten is sinds oktober 2011 een geassocieerd lid van UNESCO. En binnenkort komt er misschien ook een UNESCO school op het zuidelijke deel van het eiland. The M.A.C. (Methodist Agogic Centre, middelbare school) heeft zich namelijk aangemeld als kandidaat lid van het UNESCO scholen netwerk. Mocht dit verzoek gehonoreerd worden dan committeert deze school zich aan de idealen van UNESCO en wordt een soort ‘proeftuin’ voor nieuwe methodes die vrede en tolerantie promoten.
Voor de ontwikkeling van lesmateriaal voor de (middelbare) scholieren van Sint Maarten lijkt het mij welkom dat een school op het eiland ‘UNESCO school’ wordt. UNESCO werkt immers aan vrede, en die begint (ook) op school. Maar komt die vrede er middels het leren van/over de natie?
De geschiedenis van UNESCO, zo abrupt beïnvloed door WO2 en haar nationalistische grondslag, en de geschiedenis van Sint Maarten, zo heftig gevormd door koloniale (nationale?) hebberigheid, doen mij vraagtekens plaatsen bij de natie als natuurlijke basis voor samen leven. Is onderwijs over vrede werkelijk gebaat bij begrip voor de buurman, als we vasthouden aan het idee dat die buurman inherent anders is omdat z/hij toevallig Duits is? Of Haïtiaans? UNESCO is gebouwd op, en lijkt onkritisch over de natiestaat en (gematigd) nationalisme. Met de acceptatie van de buurnatie, reproduceert UNESCO de natie als onvermijdelijk en bijna natuurlijk fenomeen.
Volgens mij is de M.A.C. school, net als Sint Maarten, een bolwerk van botsende en katalyserende ideeën en idealen. Iedere scholier, docent en ondersteuner, heeft een uniek verhaal dat een variëteit aan plaatsen, gebeurtenissen en mensen met elkaar verbindt. Deze school is het gevolg van onnavolgbare en continuerende relaties die niet altijd respect hebben voor de invloedrijke maar uiteindelijk fictieve natiestaat. Hopelijk gaat UNESCO daarom ook iets leren op de M.A.C.
UNESCO
‘Peace starts in peoples minds’ can be read in the mission statement of the UNESCO. So what better place to start building peace than in education?
The United Nations Educational Scientific and Cultural Organization (UNESCO) was founded after the Second World War (WO2) by 37 countries. In the 1930’s the League of Nations, a precursor of the UN, had already attempted to stimulate tolerance through education. The drama of WO2 however destroyed whatever accomplishments had been made.
And so UNESCO was created in order to establish solid national, legal and policy frameworks for quality education. With these, UNESCO would be able to hold governments accountable for substandard education. In 1946 the first UNESCO conference took place where a resolution was adopted to initiate a program for the improvement of textbooks and school materials to develop international understanding. Three years later a handbook for the writing and reviewing of textbooks was introduced.
UNESCO’s current focus on heritage and tradition easily aligns with a worldwide trend, one also found on Sint Maarten, to define, demarcate, and teach the culture that is ‘ours’. Sint Maarten became an associate member of UNESCO in 2011 and there may soon be a UNESCO school on the southern side of the island as well. The M.A.C. (Methodist Agogic Centre, secondary school) has candidated itself to become member of the UNESCO Associated School Project Network. When accepted, the school would commit itself to the ideals of UNESCO and become a laboratory for new methods that promote peace and tolerance.
For the development of new lesson material for (secondary school) pupils of Sint Maarten, this seems to be a very welcoming move. UNESCO promotes peace and that does (also) start at school. But can peace be established through learning (about) the nation?
The history of UNESCO, so abruptly influenced by WO2 and its nationalist foundations, and the history of Sint Maarten, which is also intensely shaped by colonial (national?) greed, make me question the usefulness of the nation as commonsense foundation for living together. Does peace education really benefit from understanding our neighbor when we hold on to the idea that that neighbor is inherently different because s/he is German? Or Haitian? UNESCO was founded upon and seems unreflective of the nation-state and (moderate) nationalism. By putting the acceptance of the neighboring state central, UNESCO inevitable reproduces the nation as a natural phenomenon.
I believe that the M.A.C School, just like Sint Maarten itself, is a stronghold of opposing and catalyzing ideas and ideals. Every students, teacher and support staff member, has a unique story that connects a variety of places, events and people. This school is a result of continuing and untraceable relations that do not always respect the influential but eventually fictitious nation-state borders. That’s why I hope that UNESCO will also learn from working with the M.A.C.
The United Nations Educational Scientific and Cultural Organization (UNESCO) was founded after the Second World War (WO2) by 37 countries. In the 1930’s the League of Nations, a precursor of the UN, had already attempted to stimulate tolerance through education. The drama of WO2 however destroyed whatever accomplishments had been made.
And so UNESCO was created in order to establish solid national, legal and policy frameworks for quality education. With these, UNESCO would be able to hold governments accountable for substandard education. In 1946 the first UNESCO conference took place where a resolution was adopted to initiate a program for the improvement of textbooks and school materials to develop international understanding. Three years later a handbook for the writing and reviewing of textbooks was introduced.
UNESCO’s current focus on heritage and tradition easily aligns with a worldwide trend, one also found on Sint Maarten, to define, demarcate, and teach the culture that is ‘ours’. Sint Maarten became an associate member of UNESCO in 2011 and there may soon be a UNESCO school on the southern side of the island as well. The M.A.C. (Methodist Agogic Centre, secondary school) has candidated itself to become member of the UNESCO Associated School Project Network. When accepted, the school would commit itself to the ideals of UNESCO and become a laboratory for new methods that promote peace and tolerance.
For the development of new lesson material for (secondary school) pupils of Sint Maarten, this seems to be a very welcoming move. UNESCO promotes peace and that does (also) start at school. But can peace be established through learning (about) the nation?
The history of UNESCO, so abruptly influenced by WO2 and its nationalist foundations, and the history of Sint Maarten, which is also intensely shaped by colonial (national?) greed, make me question the usefulness of the nation as commonsense foundation for living together. Does peace education really benefit from understanding our neighbor when we hold on to the idea that that neighbor is inherently different because s/he is German? Or Haitian? UNESCO was founded upon and seems unreflective of the nation-state and (moderate) nationalism. By putting the acceptance of the neighboring state central, UNESCO inevitable reproduces the nation as a natural phenomenon.
I believe that the M.A.C School, just like Sint Maarten itself, is a stronghold of opposing and catalyzing ideas and ideals. Every students, teacher and support staff member, has a unique story that connects a variety of places, events and people. This school is a result of continuing and untraceable relations that do not always respect the influential but eventually fictitious nation-state borders. That’s why I hope that UNESCO will also learn from working with the M.A.C.
RSS Feed
