In het NRC lees ik over een plan om nieuwe Wadden te creëren zodat de stijgende waterspiegel de kusten van Noord en Zuid Holland niet zal ruïneren. Het Caribisch Netwerk rapporteert over het probleem van de stijgende waterspiegel voor Curaçao en de mogelijkheid van mangroven als bescherming.
Een week eerder liep Willem Alexander, in kaki broek, dito overhemd en donkere zonnebril tussen de mensen die hem koning noemen op de bovenwinden. Hij bekeek twee watertanks, scholen en het ziekenhuis, allemaal door orkaan Irma in puin gelegd. Op Sint Maarten, Saba en Sint Eustatius sprak de koning met politiemensen van daar en van Curaçao, Aruba en Bonaire die hun koninkrijksgenoten te hulp waren geschoten. Het verwoestende water had al deze mensen bij elkaar gebracht.
Op sociale media las ik dat niet iedereen op Sint Maarten blij was met het bezoek van Willem Alexander: niet alleen omdat ze tegen het instituut koningshuis zijn, maar vooral ook omdat dit instituut hen herinnert aan de ontmenselijking van koloniale onderdrukking. Ze voelen, zien, en horen de verwoestende angst en boosheid van een verre voorouder, vastgeketend in een VOC schip. Ze koppelen de kwetsbaarheid van nu aan de kwetsbaarheid en uitbuiting van toen.
In mijn verbeelding liep Willem daar als watermanager en ging hij op Sint Maarten, net als in het verleden in Nederland, zorgen dat het water buiten de deur zou blijven. Ik dagdroomde van een koning die zijn kennis en kunde of in ieder geval zijn goede connecties zou gebruiken om het Koninkrijk in de Caribische Zee net zo goed te beschermen tegen de verwoestende kracht van het water als het deel dat in de Noordzee ligt. Want het kan toch niet zo zijn dat Nederlandse kennis wordt ingezet om dijken te bouwen in de Verenigde Staten en Bangladesh terwijl mensen in het Caribische deel van het koninkrijk aan hun lot worden overgelaten?
Bijna een jaar geleden, in November 2016, schreven Francio Guadeloupe en ik een ontstaansmythe voor het ‘Waterfeest’, een nieuwe traditie voor kinderen, in het leven geroepen door studenten en docenten van de Universiteit van Amsterdam. Dit nieuwe feest is een viering en erkenning van etnische diversiteit en verbindt verschillende geschiedenissen – de watersnoodramp van 1953, de trans-Atlantische slavernij en huidige gebeurtenissen die vluchtelingen in het Middellandse zeegebied produceren – zodat elk kind kan zich met het feest, en het ‘lage land’ kan identificeren. Ook het verhaal van Irma krijgt een plek.
Water maakt leven mogelijk. Via water zijn alle delen van ons koninkrijk met elkaar verbonden. In het Europese deel van het Koninkrijk heeft de strijd tegen water mensen verbonden, het maakte ‘polderaars’ van ons. Zou polderen/watermanagement ook een koninkrijksaangelegenheid moeten zijn? Hoewel we allemaal kwetsbaar zijn door de enorme kracht van water, wordt ook pijnlijk duidelijk dat we niet allemaal evenveel profiteren van de kennis over watermanagement en de technieken die voorhanden zijn. Wees dus de koning van het water Willem, en vergroot de veiligheid voor allen die u koning noemen.
------------------------------------------------------
For a Kingdom of Waterlands
In the NRC (a Dutch newspaper) I read about about a plan to create new mudflats in order to prevent the rising sea level from ruining the coasts of North and South Holland. The Caribbean Network reports about the need to plant mangroves to protect the shores of Curacao from rising sea levels.
A week before, Willem Alexander, sporting kaki trousers, ditto shirt and dark shades, walked amongst those who call him King on the Windward Islands. He inspected two water tanks, schools and a hospital, all severely damaged by hurricane Irma. On St Maarten, Saba and St Eustatius, he spoke with policemen from there and from Curacao, Aruba en Bonaire who had come to the aid of their Kingdom fellows. The destructive water had brought all these people together.
I was informed on social media that not all on St Maarten were pleased with the visit of Willem Alexander: Not only because they object to the Royal institute, but more so because this institute reminds them of the dehumanization of colonial rule. They feel, see and hear de destructive fear and anger of a faraway relative, chained inside a VOC ship. They relate vulnerability today to the vulnerability and exploitation then.
In my imagination, Willem was walking on St Maarten as water-manager. He would assist the people of St Maarten to fight the water, just like he had done before in Europe. I was daydreaming of a king who freely shared his knowhow, or would at least use his valuable connections, to protect the Caribbean part of the Kingdom as well as the part in the North Sea was protected from the destructive forces of water. How can it be that Dutch knowledge of water-management is used to create dikes in the United States and Bangladesh, while people in the Caribbean part of the Kingdom are left to fend for themselves?
Almost a year ago, in November 2016, Francio Guadeloupe and I wrote a creation myth for a new tradition for children: het Waterfeest, invented by students and staff from the University of Amsterdam. This ‘feast of waters’ will be a celebration and recognition of ethnic diversity, which connects different histories—the North Sea flood, trans-Atlantic slavery, and the current events producing refugees in Syria and the rest of the Middle East—leading to a new myth that all Dutch children can identify with. The history of Irma will also become part.
Water makes living possible. Through water all parts of the Kingdom are connected with one another. In the European part of our Kingdom, the fight against rising water has always connected people to one another; it has turned us into polderaars (people seeking compromise). Should watermanagement and polderen also be Kingdom matters? Even though we are all vulnerable to the enormous force of water, it has also become painfully clear that we do not all benefit equally from the knowhow and techniques of water management. So I urge you to be the King of water Willem, and to increase the safety of all those who call you King.
Een week eerder liep Willem Alexander, in kaki broek, dito overhemd en donkere zonnebril tussen de mensen die hem koning noemen op de bovenwinden. Hij bekeek twee watertanks, scholen en het ziekenhuis, allemaal door orkaan Irma in puin gelegd. Op Sint Maarten, Saba en Sint Eustatius sprak de koning met politiemensen van daar en van Curaçao, Aruba en Bonaire die hun koninkrijksgenoten te hulp waren geschoten. Het verwoestende water had al deze mensen bij elkaar gebracht.
Op sociale media las ik dat niet iedereen op Sint Maarten blij was met het bezoek van Willem Alexander: niet alleen omdat ze tegen het instituut koningshuis zijn, maar vooral ook omdat dit instituut hen herinnert aan de ontmenselijking van koloniale onderdrukking. Ze voelen, zien, en horen de verwoestende angst en boosheid van een verre voorouder, vastgeketend in een VOC schip. Ze koppelen de kwetsbaarheid van nu aan de kwetsbaarheid en uitbuiting van toen.
In mijn verbeelding liep Willem daar als watermanager en ging hij op Sint Maarten, net als in het verleden in Nederland, zorgen dat het water buiten de deur zou blijven. Ik dagdroomde van een koning die zijn kennis en kunde of in ieder geval zijn goede connecties zou gebruiken om het Koninkrijk in de Caribische Zee net zo goed te beschermen tegen de verwoestende kracht van het water als het deel dat in de Noordzee ligt. Want het kan toch niet zo zijn dat Nederlandse kennis wordt ingezet om dijken te bouwen in de Verenigde Staten en Bangladesh terwijl mensen in het Caribische deel van het koninkrijk aan hun lot worden overgelaten?
Bijna een jaar geleden, in November 2016, schreven Francio Guadeloupe en ik een ontstaansmythe voor het ‘Waterfeest’, een nieuwe traditie voor kinderen, in het leven geroepen door studenten en docenten van de Universiteit van Amsterdam. Dit nieuwe feest is een viering en erkenning van etnische diversiteit en verbindt verschillende geschiedenissen – de watersnoodramp van 1953, de trans-Atlantische slavernij en huidige gebeurtenissen die vluchtelingen in het Middellandse zeegebied produceren – zodat elk kind kan zich met het feest, en het ‘lage land’ kan identificeren. Ook het verhaal van Irma krijgt een plek.
Water maakt leven mogelijk. Via water zijn alle delen van ons koninkrijk met elkaar verbonden. In het Europese deel van het Koninkrijk heeft de strijd tegen water mensen verbonden, het maakte ‘polderaars’ van ons. Zou polderen/watermanagement ook een koninkrijksaangelegenheid moeten zijn? Hoewel we allemaal kwetsbaar zijn door de enorme kracht van water, wordt ook pijnlijk duidelijk dat we niet allemaal evenveel profiteren van de kennis over watermanagement en de technieken die voorhanden zijn. Wees dus de koning van het water Willem, en vergroot de veiligheid voor allen die u koning noemen.
------------------------------------------------------
For a Kingdom of Waterlands
In the NRC (a Dutch newspaper) I read about about a plan to create new mudflats in order to prevent the rising sea level from ruining the coasts of North and South Holland. The Caribbean Network reports about the need to plant mangroves to protect the shores of Curacao from rising sea levels.
A week before, Willem Alexander, sporting kaki trousers, ditto shirt and dark shades, walked amongst those who call him King on the Windward Islands. He inspected two water tanks, schools and a hospital, all severely damaged by hurricane Irma. On St Maarten, Saba and St Eustatius, he spoke with policemen from there and from Curacao, Aruba en Bonaire who had come to the aid of their Kingdom fellows. The destructive water had brought all these people together.
I was informed on social media that not all on St Maarten were pleased with the visit of Willem Alexander: Not only because they object to the Royal institute, but more so because this institute reminds them of the dehumanization of colonial rule. They feel, see and hear de destructive fear and anger of a faraway relative, chained inside a VOC ship. They relate vulnerability today to the vulnerability and exploitation then.
In my imagination, Willem was walking on St Maarten as water-manager. He would assist the people of St Maarten to fight the water, just like he had done before in Europe. I was daydreaming of a king who freely shared his knowhow, or would at least use his valuable connections, to protect the Caribbean part of the Kingdom as well as the part in the North Sea was protected from the destructive forces of water. How can it be that Dutch knowledge of water-management is used to create dikes in the United States and Bangladesh, while people in the Caribbean part of the Kingdom are left to fend for themselves?
Almost a year ago, in November 2016, Francio Guadeloupe and I wrote a creation myth for a new tradition for children: het Waterfeest, invented by students and staff from the University of Amsterdam. This ‘feast of waters’ will be a celebration and recognition of ethnic diversity, which connects different histories—the North Sea flood, trans-Atlantic slavery, and the current events producing refugees in Syria and the rest of the Middle East—leading to a new myth that all Dutch children can identify with. The history of Irma will also become part.
Water makes living possible. Through water all parts of the Kingdom are connected with one another. In the European part of our Kingdom, the fight against rising water has always connected people to one another; it has turned us into polderaars (people seeking compromise). Should watermanagement and polderen also be Kingdom matters? Even though we are all vulnerable to the enormous force of water, it has also become painfully clear that we do not all benefit equally from the knowhow and techniques of water management. So I urge you to be the King of water Willem, and to increase the safety of all those who call you King.
RSS Feed